Dit project starte ik in 2019. Na een oproep op social media van een kunstenaarsplatform voor het inzenden van een kunstwerk voor een expositie rondom het thema Seksisme, kreeg ik inspiratie voor het maken van een zelfportret. Het zelfportret werd niet geselecteerd voor de expositie, dat voelde even pijnlijk maar snel wist ik dat het het begin kon zijn van iets groters.
Het was inmiddels ruim vier jaar geleden dat ik mijn laatste baan in loondienst verliet na een verdrietige periode waarbij sprake was van ongewenste intimiteiten op de werkvloer. In de jaren die daarop volgden bleef het onderwerp sexuele intimidatie en ongewenste intimiteiten een steeds terugkerend thema voor mij en ik zocht naar manieren om mijn ervaringen, gevoelens en opvattingen hierover in kunst te verwerken. Tegelijkertijd voelde ik ook een enorme blokkade om dit in beeld te brengen. Ondanks de #metoo-beweging die opkwam en de vele verhalen die naar buiten kwamen, voelde ik toch weerstand, schaamte, onzekerheid over mijn eigen ervaring en, dat klinkt misschien gek, ook een loyaliteitsconflict jegens degenen die destijds betrokkenheid of wetenschap hadden van mijn ervaring. Nu zie ik dat ik eerst mijn eigen ervaring beter moest begrijpen in het grotere geheel van mijn ontwikkeling, dat ik er in zekere zin ‘in het reine’ mee moest komen, voordat ik het zichtbaar kon maken op een kunstzinnige manier.
Na de afwijzing voor de genoemde expositie besloot ik meer vrouwen te zoeken met ervaringen op dit gebied. Ik voelde heel sterk de behoefte om spreekwoordelijk ‘samen sterk te staan’. Een serie portretten die samen één groter kunstwerk vormt. Vrouwen die onderling verbonden zijn door de ervaringen die ze delen, maar ook krachtig kwetsbaar en uniek. Ik zag het ook voor me vanuit het perspectief van de kijker: allemaal dezelfde soort portretten, ogen die je aankijken met hun eigen verhaal rondom ongewenste seksuele ervaringen. Hoe meer ogen hoe sterker het beeld. Omdat het een gevoelig thema is, koos ik ervoor een deel van de gezichten te portretteren. Wel in beeld maar niet direct herkenbaar.
Het werk symboliseert voor mij, dat ondanks dat je je erg alleen kunt voelen met je eigen ervaringen, je wel degelijk onzichtbaar verbonden bent met velen die dit ook op hun eigen manier doormaakten. Hoe ‘groot’ of ‘klein’ jouw ervaring ook was.
Ik gaf het de titel “I see you, do you see #metoo?” Vrouwen die dit meemaakten stellen zich kwetsbaar op en willen zich niet langer verbergen, ondanks de meningen en misschien wel ongeloof van de omgeving, “I see you”. Degene die de seksuele integriteitsgrenzen van een ander doorbreekt, kijkt niet echt of wil niet kijken. Ook de omgeving ziet niet altijd echt of kijkt actief weg, uit ongemak of machteloosheid. “do you see #metoo?” is dan de vraag, “nee” is het antwoord.
In september 2020 vond een eerste expositie plaats in Maak Rotterdam.
Bij het aan de orde stellen van een taboe, kan kunst een hele belangrijke rol spelen. Dat kan op allerlei manieren, maar mijn wijze is die van ‘zachte kracht’. Niet choqueren, maar wel impact maken. Daarom maak ik werk dat mooi is en dat meerdere lagen in zich draagt. En de plek waar dit te zien is draagt bij aan het meer bespreekbaar maken. Een plek waar velen komen, waar je je fijn voelt en het leven van alledag en alle mensen plaatsvindt…. Hopelijk bereik ik op deze wijze iemand bij wie dit resoneert, die zich gesteund en gezien voelt, die hierdoor de verbinding voelt die er altijd is.
Als jij behoefte voelt om iets te vragen of te reageren naar aanleiding van dit project, aarzel dan niet om contact met mij op te nemen. Ook als jij iemand bent of kent die ik in het kader van dit project zou kunnen portretteren hoor ik het graag. Jouw verhaal of ervaring is bij mij in vertrouwde handen, hoewel het absoluut belangrijk is te weten dat meedoen ook kan zonder de details van jouw verhaal te delen!
